Concrete tips om met misofonie om te gaan.
Voordat we in deze blog duiken, eerst een paar punten om misverstanden te voorkomen.
| 1. Misofonie is echt. Het is een relatief recent erkende aandoening. Geen aanstellerij. Geen modeverschijnsel. Geen overgevoelig gedoe. Het is een neurologisch-fysiologisch fenomeen waarbij alledaagse geluiden extreme woede, walging of paniek kunnen veroorzaken. |
| 2. Het draait vaak om ‘onschuldige’ geluiden. Smakken, ademen, tikken met een pen, neus ophalen – dingen waar niemand zich normaal druk om maakt, maar waar een misofoon van in een blinde razernij kan raken. |
| 3. Het is sociaal verraderlijk. De boosdoeners zijn vaak mensen die dichtbij je staan. Partner. Kind. Collega. Dit maakt het des te pijnlijker: je voelt je schuldig over je woede, maar ook verraden door hun nonchalance. |
| 4. Er is (nog) geen pil. Misofonie is geen aandoening die je met een paracetamolletje of een mindfulnesscursus wegdrukt. Onderzochte methoden zijn maar beperkt effectief. Genezing is geen garantie. Maar verlichting is wel mogelijk. |
| 5. Bewustzijn is alles. De reactie op geluid is deels lichamelijk, maar wordt verhevigd door wat je er allemaal over denkt. De betekenis die je eraan geeft, het oordeel, de schaamte, de behoefte aan controle – dát is de cocktail die je uitput. |
Wat ervaart een misofoon?
Je zit op de bank. Gezellig. Behalve dan dat je partner zin had in een ‘chipsje’. Je lichaam verstijft. Elke kraak voelt als een dolk in je trommelvlies. Je wil vluchten. Of slaan. Of huilen.
Maar je doet niets.
Want ja — wat moet je zeggen? “Wil je alsjeblieft wat minder mens zijn vandaag?”
Welkom in de wereld van de misofoon.
Misofonie is geen luxeprobleem. Het is geen ‘last hebben van geluidjes’. Het is een alarminstallatie die afgaat bij elk kuchje. Een zenuwstelsel dat in de fik vliegt van dingen waar anderen niets bij voelen. En het is verdomd eenzaam. Want iedereen vindt het raar dat jij niet tegen gekauw kunt. Alsof je de diva van het huishouden bent. Maar je bent geen diva. Je bent doodmoe van het vechten tegen je eigen lijf.
Dus. Wat nu?
Vijf serieuze tips die kunnen helpen.
1. Ontspan je loopgravenbrein
Als je dag en nacht ‘aan’ staat, voelt een smakkende collega als een aanval. Niet figuurlijk — letterlijk. Je lijf denkt dat je gevaar loopt.
De eerste stap? Niet het geluid wegduwen, maar je systeem kalmeren.
Diep ademen. Mediteren. Op de grond gaan liggen met een warmtekussen.
Niet om het te ‘fixen’. Maar om jezelf even uit die rottige loopgraaf te hijsen.
Box breathing is een zeer effectieve techniek om je zenuwstelsel te kalmeren. Probeer het eens:
Probeer deze techniek ook eens als voorbereiding op een spannende situatie, bijvoorbeeld als je uit eten gaat. Op die manier bouw je als het ware wat weerstand op van tevoren.
2. Oordelen maakt het erger
Smakken is klote. Laten we het beestje bij zijn naam noemen.
Maar wat je denkt over het smakken maakt het pas echt explosief:
“Hij is asociaal.”
“Ze doet het expres.”
“Niemand houdt rekening met mij.”
Die gedachten zijn niet fout — ze zijn menselijk.
Maar als je erin gelooft, blaas je jezelf op.
Leer kijken naar wat er is, zonder direct een verhaaltje erbij te schrijven.
Dat verhaaltje is het lont.
3. Zeg wat er gebeurt, niet wat de ander fout doet
“Wat zit je weer te smakken als een varken” = oorlog.
“Ik merk dat ik gespannen raak, ik ga even naar buiten. Ik zie je zo.” = verbinding.
Zolang je blijft doen alsof je gevoel niet bestaat, ga je grommen.
En dan wordt jij het probleem.
Vertel hoe het voor jou voelt. Niet wie er fout is.
Da’s kwetsbaar, ja. Maar ook bevrijdend.
4. Laat je wereld niet krimpen tot een fluistercel
Misofonie maakt je wereld kleiner. Eerst vermijd je restaurants.
Dan verjaardagen. Dan je eigen huis.
Tot je alleen nog veilig bent in stilte.
Maar stilte geneest je niet.
Stilte is een pauze, geen oplossing.
Je hebt contact nodig. En ruimte. En mensen die snappen dat je af en toe even móet vluchten, zonder dat je een weirdo bent.
Dus oefen. Met herrie. Desnoods in piepkleine doses. Op je eigen voorwaarden.
5. Je bent niet stuk. Je bent gewoon gevoelig afgesteld.
Misofonie maakt je geen psychisch wrak. Het maakt je een mens met een nauwkeurig afgestelde antenne.
Ja, dat is soms irritant.
Maar het is óók je kracht.
Je voelt dingen die anderen missen. Je hoort nuance, detail, sfeer.
Het probleem is niet je gevoeligheid. Het probleem is dat je geleerd hebt dat gevoelig zijn zwak is.
Maar dat is bullshit, om het in vakjargon te zeggen.
Je bent goed zoals je bent.
Alleen moet je leren hoe je met je eigen kracht omgaat, zodat je er niet in verzuipt.
Tot slot: misofonie is vaak klote. Echt. Maar het is ook een uitnodiging.
Om dieper te luisteren naar jezelf. Om niet te vechten, maar te voelen.
En om eindelijk op te houden met doen alsof het ‘wel meevalt’.
Het valt niet mee.
En dat mag.
Ik heb er zelf tientallen jaren over gedaan om een modus te vinden. En ik weet zeker dat jij dat veel sneller kunt.
Wil je leren hoe je met die gevoeligheid kunt leven — zonder het je leven te laten beheersen?
Stuur me een berichtje.
— Koen
Geef een reactie